Krzysztof Bobrowski pracuje jako profesor chemii w Instytucie Chemii i Techniki Jądrowej w Warszawie, gdzie pełni rolę Kierownika Laboratorium Radiolizy Impulsowej. Profesor Bobrowski uzyskał tytuł zawodowy magistra chemii na Uniwersytecie Warszawskim w 1972 r., stopień doktora (chemia fizyczna) w Instytucie Badań Jądrowych w 1976 r., stopień doktora habilitowanego (chemia radiacyjna) na Politechnice Łódzkiej w 1991 r., a tytuł profesora w 1998 r. Profesor Bobrowski posiada wieloletnie doświadczenie w chemii radiacyjnej, chemii fizycznej, fotochemii, chemii rodników i biofizyce. Jego aktualne zainteresowania naukowe obejmują indukowane radiacyjnie i fotochemicznie procesy rodnikowe w związkach o znaczeniu biologicznym, chemię rodników organicznych zawierających siarkę, dalekozasięgowy transfer elektronu w peptydach zawierających aminokwasy aromatyczne i siarkowe, stres oksydacyjny, a także zastosowania radiolizy impulsowej oraz laserowej fotolizy błyskowej. W roku 2013 otrzymał medal Marii Skłodowskiej-Curie Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych. Profesorowie Bobrowski i Rak współpracują już od kliku lat, a ostatnio współdziałają w ramach programu COST (COST Action CM1201 Biomimetic Radical Chemistry). Zupełnie niedawno opublikowali dwa artykuły dotyczące badań fotochemicznych i radiacyjnych procesów rodnikowych przebiegających z udziałem bromowanych nukleozydów, a także radiolizy krótkich oligonukleotydów znakowanych bromonukleozydami w roztworach wodnych. Wyniki tego ostatniego projektu jasno pokazują, iż natywne DNA nie reaguje z elektronami w roztworze wodnym i konieczna jest jakiegoś rodzaju sensybilizacja, aby w tych warunkach elektrony uczynić czynnikiem uszkadzającym.
Kit H. Bowen pracuje jako profesor chemii (E. Emmet Reid Professor) na Uniwersytecie Johna Hopkinsa (MD, USA). W 1970 r. uzyskał tytuł zawodowy licencjata na Uniwersytecie Mississippi, w 1973 r. magistra na Uniwersytecie Harvarda, a w 1977 r. stopień doktora chemii również na Uniwersytecie Harvarda. Po trzyletnim stażu podoktorskim na Uniwersytecie Harvarda został zatrudniony na Uniwersytecie Johna Hopkinsa. Zainteresowania naukowe prof. Bowena skupiają się wokół klastrów i nanocząstek. Klastry są agregatami atomów bądź/i molekuł, utrzymywanymi przez te same siły międzycząsteczkowe, które są odpowiedzialne za kohezję ciał stałych i cieczy. Dlatego klastry można potraktować jako skończonej wielkości modele fazy skondensowanej, to jest środowiska, w którym zachodzi większość reakcji chemicznych. Podstawowym celem badań prof. Bowena jest uzyskanie obrazu wielociałowych oddziaływań w fazach skondensowanych z punktu widzenia pojedynczej molekuły. Badania nad zależnymi do wielkości i składu właściwościami klastrów stanowią skuteczny sposób na eksplorowanie tego fundamentalnego problemu chemii fizycznej. Metody badawcze wykorzystywane w grupie prof. Bowena obejmują ciągła i impulsową spektroskopię fotoelektronową anionów, spektrometrię mas i spektroskopię fotodysocjacyjną. Profesorowie Bowen i Rak rozpoczęli owocną współpracę w roku 2001. Do chwilki obecnej opublikowali kilkadziesiąt artykułów naukowych dotyczących ujemnie naładowanych klastrów zawierających zasady nukleinowe lub ich pochodne, które wykazały istotną rolę przeniesienia protonu indukowanego przyłączeniem elektronu w tego typu układach.
Michael D. Sevilla jest profesorem chemii (Distinguished Professor) na Uniwersytecie Oakland (MI, USA). Uzyskał tytuł zawodowy licencjata w Stanowym Kolegium San Jose, a stopień doktora chemii fizycznej na Uniwersytecie Waszyngtońskim w 1967 r. Po rocznym stażu podoktorskim na Uniwersytecie Waszyngtońskim i kolejnych dwóch latach spędzonych w Atomics International Corp. został w roku 1970 zatrudniony w Uniwersytecie Oakland (UO). W latach 197-2003 pełnił funkcję kierownika Katedry Chemii Fizycznej na UO, w latach 2003-2006 był współredaktorem czasopisma Radiation Research, a w 2005-2006 Przewodniczącym Towarzystwa Badań Radiacyjnych (Radiation Research Society). Profesor Sevilla jest znanym na świecie chemikiem radiacyjnym, a w swoich badaniach skupia się na indukowanych promieniowaniem reakcjach wolnych rodników w DNA i innych biomolekułach, które bada przy użyciu metod eksperymentalnych, takich jak elektronowy rezonans magnetyczny, oraz teoretycznych w rodzaju teorii funkcjonału gęstości. Badania profesora Sevilli nad generowanymi radiacyjnie uszkodzeniami DNA są finansowane przez Narodowy Instytut Raka (National Cancer Institute, USA), gdyż ich wyniki mogą udoskonalić wykorzystanie promieniowania w leczeniu nowotworów. Licencjaci, magistranci i doktoranci wraz z bardziej doświadczonym personelem pracując wspólnie nad problemami chemii radiacyjnej biomolekuł przyczyniają się do tego, iż laboratorium profesora Sevilli jest postrzegane jako środowisko innowacyjnych badań i otwartych dyskusji. Współpraca pomiędzy profesorami Sevillą i Rakiem rozpoczęła się w 1997 r., gdy prof. Rak realizował swój staż podoktorski na OU. Po kliku latach przerwy współpraca została wznowiona, a od roku 2009 grupy Sevilli i Raka, wykorzystując swoje najmocniejsze atuty, tj. odpowiednio spektroskopię ESR i chemię komputerową, opublikowały wiele wspólnych prac na temat reaktywności ważnych biologicznie rodników.
Mieczysław Torchała studiował na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, równoległe na dwóch kierunkach magisterskich, otrzymując tytuł w zakresie chemii teoretycznej (2006) i fizyki teoretycznej (2007). W 2010 otrzymał stopień doktora nauk fizycznych w zakresie biofizyki na tym samym uniwersytecie. Jako student był nagradzany stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, dyplomem Maxima Cum Laude dla najlepszych absolwentów Wydziału Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, medalem Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza „Za wybitne osiągnięcia w nauce i wyróżniający udział w życiu Uniwersytetu” oraz Nagrodą im. Profesora Jacka Rychlewskiego za najlepszą pracę magisterską z zakresu chemii kwantowej. Od października 2010 pracuje w Cancer Research UK (od kwietnia 2015 The Francis Crick Institute) jako Postdoctoral Research Fellow, gdzie jego poprzednie umiejętności i wiedza rozszerzyły się w kierunku biologii molekularnej. Ma multidyscyplinarne doświadczenie naukowe, od obliczeń kwantowochemicznych wysokiej precyzji, przez metody semiempiryczne, do fizyki statystycznej i biologii molekularnej. Dla większości projektów naukowych pisał własne oprogramowanie w różnych językach takich jak C++, Python, Fortran i Java. Stworzył od podstaw SwarmDock Server, jeden z najlepszych webserwisów do przewidywania struktur kompleksów białko-białko, a także bierze udział z dobrymi wynikami w międzynarodowych eksperymentach CAPRI (Critical Assessment of Prediction of Interactions).